Gracia – Als student begin je eigenlijk vrijwel altijd met een schuld

Gracia is 20 jaar oud en woont in Maastricht. Zij heeft vanuit school met een groep medestudenten meegedaan aan Speaking Minds en hierbij de gemeente Maastricht geadviseerd over wat jongeren in armoede nodig hebben. “Ik vond het altijd al belangrijk om mijn mening te geven, zeker als het gaat om een belangrijk onderwerp als armoede en schulden.”

Na Speaking Minds is Gracia ambassadeur van het project geworden, omdat zij het belangrijk vond om haar mening te blijven geven en juist aan die mensen die een wat hogere functie hebben binnen de lokale en landelijke politiek. Gracia had eigenlijk geen verwachtingen van het project en liet het allemaal op zich afkomen. Dat pakte beter uit dan zij had verwacht.

Wat betekent armoede voor jou?

“Armoede betekent voor mij een onveilig gevoel. Je minderwaardig voelen, omdat je bijvoorbeeld niet mee kunt doen aan bepaalde activiteiten. In mijn omgeving ken ik mensen die te maken hebben met armoede en schulden. Daar was ik al van op de hoogte vóór Speaking Minds, maar door het project heb ik wel geleerd de stap te nemen om anderen te helpen. Ik heb tijdens het project ook een gedicht geschreven over armoede.”

Gedicht:

Een keuze die ik niet gemaakt heb, in een situatie waar ik niet om gevraagd heb.

Beschaamd om te praten, over de situatie waarin ik me verkeer.

Maar de gaten in mijn kleding laten blijken, ik kan dit niet alleen meer. HELP

Speak Your Mind, want dat is wat een ander vooruit brengt.

Wat voor jou klein is, is voor een ander zijn laatste cent.

Heeft Speaking Minds jou persoonlijk iets gebracht?

“Speaking Minds heeft mij geholpen in mijn persoonlijke ontwikkeling, doordat je met andere mensen in contact komt. Ik vond politiek altijd al interessant en tijdens de bijeenkomsten en mijn werk als ambassadeur ben ik met de lokale en landelijke politiek in contact gekomen. Hier werd er echt naar je geluisterd, je werd gehoord, dat vond ik erg fijn. Ik heb ook meer zelfvertrouwen gekregen door het project, ik durf te presenteren op school en ik heb meer vertrouwen gekregen in de gemeente.”

Hoe was jouw vertrouwen in de gemeente vóór het project?

“Ik had hiervoor minder vertrouwen in de gemeente en ik had niet altijd het idee dat het geld in de gemeente goed terecht kwam. Ik dacht aan het begin: dit is om een paar lesuren te vullen, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze namen ons echt serieus. De gemeente Maastricht heeft uiteindelijk wel minder gedaan met de adviezen dan ik gehoopt had, maar dat kleine beetje wat zij konden, hebben ze opgepakt. Misschien had ik ook een te hoge verwachting van de gemeente wat ze zouden oppakken.”

Wat hebben zij laten liggen?

“Ons advies over de buurthuizen in Maastricht. Daar wilde wij met de gemeente acties voor opzetten om jongeren aan te trekken, maar dit is helaas nog niet gebeurd. Door het project en door mijn eigen ervaringen weet ik wel beter waar ik terecht kan bij de gemeente.”

Note: Tijdens de terugkoppeling bijeenkomst heeft de gemeente Maastricht verteld dat zij met de adviezen aan de slag zijn. Nog niet elk advies is al volledig opgepakt of uitgewerkt, dat kost tijd. Er zijn wel hoodies, truien ontwikkeld met daarop een tekening over armoede, gemaakt door één van de jongeren. Deze hoodies zijn verspreid en hebben de jongeren zelf ook ontvangen. Dit was naar aanleiding van het advies: Maak armoede bekend.

Wil jij verder nog iets kwijt?

“Ja, als jongeren sta je best onder druk, ook financieel. Je moet vaak je studie betalen, boeken, kleding en eventueel je rijbewijs. Ik voel die druk ook. Daarnaast is DUO ook veranderd en moet je als student naast een bijbaantje bijna altijd lenen om alles te bekostigen. Je begint hierdoor eigenlijk al met een schuld en dat is soms best zwaar.”

“Om deze reden ben ik ook ambassadeur geworden, ik vond het project zo leuk en leerzaam en wilde graag mijn mening blijven geven. We zijn bijvoorbeeld met een groep ambassadeurs naar het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in Den Haag gegaan om daar als gespreksleider te functioneren voor een nieuwe groep die advies gaf aan het Ministerie. Dat was echt heel gaaf en leerzaam. Ik blijf het belangrijk vinden om als jongere mijn mening te geven, je hebt niet voor niets een stem gekregen. Daarnaast heerst er nog een heel groot taboe onder jongeren en volwassenen over armoede en schulden. Hierover praten is de enige manier om dit taboe te doorbreken.”